Çamlıyayla

Evlendiğimden beri neredeyse her bayram gittiğimiz ve her seferinde huzur bulduğumuz Çamlıyayla, bizim için oldukça özel bir yer. Özellikle Ömer’in Çamlıyayla için hissettikleri, burayı bizim için ayrı bir noktaya taşıyor. Ve sıra blogda da nihayet bu doğa harikası yaylaya geliyor.

Muhteşem bir doğaya ve son derece sıcakkanlı insanlara sahip olan Çamlıyayla, burada sürekli yaşayanlar dışında Mersin, Tarsus ve Adana'nın bunaltıcı yaz sıcaklarından kurtulmak için gelen çok fazla sayıda insan ağırlıyor. Eşimin anneannesi ve dedesi de çok uzun yıllardır olduğu gibi hâlâ yazları burada geçiriyor.

Yaylada ilk göze çarpan şeylerden biri elbette samimi komşuluk ilişkileri. Bu tip ilişkilerin tamamen yok olduğu büyük şehirlerden sonra, hemen hemen herkesin birbirini tanıdığı mahalleler insana kendini çok farklı hissettiriyor. Yemyeşil bahçelere sahip birbirinden etkileyici yayla evleri ise bambaşka bir hikâye… Meyve ağaçları ve rengârenk çiçeklerle dolu bahçe ve çardaklarda insan çoğu kez zaman kavramını unutuyor.

Yayla evi

Genelde yayla tatillerimizi dinlenerek ve kafa dinleyerek geçirsek de, bu kez artık biraz etrafı gezmek istiyoruz. Bu noktada Çamlıyayla’nın gerçek anlamda büyük olduğunu ve bu uçsuz bucaksız topraklarda gidebileceğiniz sayısız yer bulunduğunu söylemem gerekiyor. Gezilecek bu kadar çok yer olunca, biz de zamanımız kısıtlı olduğu için birkaçına gidebiliyoruz. İlk durağımız, Çamlıyayla’nın saklı cenneti olarak da bilinen Kisecik Kanyonu. Torosların zirvesinden dar ve dik yollardan geçerek kanyona ulaşıyoruz. Arabadan indiğimiz anda, karşılaştığımız manzaradaki yeşil ve mavinin buluşması huzur veriyor. Eşyalarımızı bırakacağımız bir masa bulduktan sonra hemen suya giriyoruz. Kesinlikle uyarmalıyım, buz gibi! Suyun soğukluğundan ve tam hazırlıklı gelmediğimizden dolayı suyun içinde yürüyerek veya yüzerek kanyonda ilerleyemiyoruz. Biz de sarp kayalıkların arasından salın gidebildiği yere kadar gidiyoruz. Kanyonun, doğanın ve suyun tadını çıkardıktan sonra bir Çamlıyayla klasiği olan sıkmalarımızı yiyerek karnımızı doyuruyoruz.

Tepeden kanyonun görünen kısmı

Saklı Cennet, Kisecik Kanyonu

Saklı Cennet, Kisecik Kanyonu

Salla kanyonda ilerlerken gördüğümüz bu borular sayesinde Tarsus’a içme suyu sağlanıyor.

Salla gidebildiğimiz son yer…

Güldüğüme aldanmayın, suyun soğuğu bıçak gibi kesiyor!

Dönerken sala biraz da ben yön veriyorum :)

Kanyon soframız :)

Kisecik Kanyonu

Kanyondaki parkurun başından sonuna yürümek yaklaşık altı saat sürüyormuş. Seneye hazırlıklı gelip bu parkuru yürüyeceğimizin kararını alarak kanyondan ayrılıyoruz. Sırada ikinci durağımız olan Sinap Kalesi var. Torosların her yeri birbirinden güzel olduğu için yolun hiç bitmesini istemiyoruz.

Seyahat ettiğimiz yolların manzarası

Tarihi hakkında herhangi bir bilgiye ulaşamadığım Sinap Kalesi için halk arasında Orta Çağ’dan kalmış olduğunu söyleniyor. Köşelerinde kulelerinin olduğu dikdörtgen yapılı kalenin duvarları yer yer çökmüş ve iç kısmı neredeyse tamamen yıkılmış durumda. Açıkçası böyle tarihi bir yapıya sahip çıkılmamış olması beni hayal kırıklığına uğratıyor.

Sinap Kalesi

Sinap Kalesi’nin harap durumdaki iç kısmı

Sinap Kalesi ve biz :)

İlk günümüzü dolu dolu geçirdikten sonra dinlenmeyi hak ediyoruz. Ertesi gün için enerji topluyoruz ve sabah erkenden yeniden yollara düşüyoruz. Bu günün ilk durağı yaklaşık 2200 metre rakımlı Baştepe. Giderken arabayla gidiyoruz ve dönüşte yolun çoğunu yürüyoruz. Tahmin edeceğiniz gibi, yokuş aşağı inmeyi tırmanmaya tercih ediyoruz :) Baştepe’de Orman İşletme Müdürlüğüne ait bir yangın gözetleme kulesi var. Bu kuleden Cehennemdere Vadisi, Namrun Kalesi, Çamlıyayla’nın yerleşim alanı ve Torosların büyüleyici manzarasını seyre doyamıyoruz.

Yangın gözetleme kulesi

Cehennemdere Vadisi ve ben

O kadar yüksek bir yerdeyiz ki, Torosların ağaç yetişmeyen yerlerini seyrediyoruz.

Torosların nefes kesen manzarası

Cehennemdere Vadisi

Son pozlarımızı da verip yürümeye hazırlanıyoruz.

Benden yaşlı çamların arasından yürürken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum.

Kayaların dibinde hayata tutunmaya çalışan karanfil

Baştepe’den Namrun Kalesi ve Çamlıyayla

Sabah erken saatlerde çıktığımız Baştepe’den öğlene doğru inebiliyoruz. Hem yorgunluğumuzu atmak hem de öğlen güneşinin kavuruculuğundan korunmak için çiçeklerle kaplı sevimli bahçemizde dinleniyoruz. Birkaç saat sonra yeni yerler görmeye hazırız. Sırada 11. yüzyılda Klikya Ermenileri tarafından yapılmış Namrun Kalesi var. Ancak kalede restorasyon çalışmaları olduğundan kalenin içini gezemiyoruz. Biz de kalenin bulunduğu Küçük Kale mevkii olarak anılan tepeye tırmanıyoruz. Diğer yerler gibi burası da büyüleyici bir manzaraya sahip.

Sevgili rehberlerim Halime Anne ve Canan Teyze :)

Bulutlardan Baştepe görünmüyor.

Sinap Kalesi

Şu sıralar restorasyon çalışmaları olan Namrun Kalesi

Tepeden detaylar

Çamlıyayla’da gün batımı

Namrun Kalesi’nin bulunduğu tepeden güneşi uğurluyoruz. Eve dönerken Çamlıyayla’nın eski yerleşim alanındaki sokaklardan dolaşarak yürüyoruz. Bahçelerinde meyve ağaçları olan eski yayla evleri çok otantik.

Köy camisi

Eski yayla evleri pencereleri

Çamlıyayla’da son sabahımıza uyanıyoruz. Buralara kadar gelip de Torosların el değmemiş karından yapılan karsambaç içmeden dönmek olmaz. Bir itirafta bulunayım, yaylaya dair en sevdiğim şey KARSAMBAÇ!

Bol şuruplu karsambaç

Ne de olsa fazla ayrı kalmayacağız, yeniden görüşmek üzere Çamlıyayla…